Siostry Pocieszycielki Najświętszego Serca Jezusowego (bezhabitowe)

19 marca 1894r. w uroczystość Świętego Józefa Błogosławiony O. Honorat powołał do istnienia Zgromadzenie Sióstr Pocieszycielek, które swoją posługą podjęło się kształcenia młodzieży poprzez zakładanie czytelni w Warszawie. Czytelnie te zasłynęły jako ośrodki rozwoju kultury, wychowania, religijności a także przyczyniły się do zrodzenia licznych powołań kapłańskich i zakonnych. O historii Zgromadzenia można przeczytać w książce pt.: „Przynaglone miłością Serca Jezusowego”.

Duchowość Wspólnoty i jego charyzmat wyraża się w kulcie Najświętszego Serca Jezusa, zwłaszcza w wynagradzaniu i pocieszaniu tegoż Serca w tajemnicy Ogrodu Oliwnego za grzechy, zniewagi, obojętność, opuszczenie i brak miłości jakich doznaje od nas samych i od innych ludzi. Siostry Pocieszycielki podejmują się szczególnego aktu wynagradzania za ludzi obdarzonych wybitnymi darami łaski i natury, którzy przez swoją słabość marnują otrzymane talenty. Pocieszycielki włączają się w zbawczą ofiarę Zbawiciela na mocy „powszechnego kapłaństwa wiernych” (KKK10) oraz charyzmatu własnego Zgromadzenia przez udział w Eucharystycznej Ofierze, modlitwę, pokutę, uczynki miłości, cierpliwego znoszenia cierpienia a także radosnego przeżywania swojej profesji.